Tip 2 Diabetes Mellitusta Barsak Geçirgenliği Biyobelirteci Zonulin ile Diyabetik Retinopati Gelişimi Arasındaki İlişki

Abstract

Amaç: Artmış barsak geçirgenliği (BG) ve barsak mikrobiyota disbiyozu, düşük dereceli kronik enflamasyondan sorumlu tutulmuştur. Düşük dereceli kronik enflamasyon, diyabetik retinopati (DR) patogenezinin altında yatan önemli bir nedendir. Bu çalışma, tip 2 diabetes mellituslu (T2DM) hastalarda BG biyobelirteci zonulin ile DR arasındaki ilişkiyi göstermeyi amaçlamaktadır. Gereç ve Yöntem: Bu çalışma, 33 DR olmayan, 28 proliferatif olmayan DR (NPDR), 28 proliferatif DR (PDR) olmak üzere toplam 89 T2DM hastası ve 32 sağlıklı kontrol ile yürütülmüştür. Zonulin seviyeleri, kan örneği alınarak ELISA kiti ile belirlendi. Bulgular: Katılımcılar için yaş (p=0,236), cinsiyet (p=0,952) ve vücut kitle indeksi (p=0,134) açısından dört grup arasında fark yoktu. Zonulin seviyeleri, PDR grubunda diğer üç gruba göre anlamlı derecede yüksekti. Ayrıca zonulin, DR olmayan T2DM ve NPDR’si olan T2DM hastalarında da kontrol grubuna göre anlamlı olarak daha yüksekti. Çok değişkenli lojistik regresyon analizinden sonra zonulin, DR’nin bağımsız bir öngörü unsuru olarak bulundu (olasılık oranı: 1.781, %95 güven aralığı: 1.122-2.829, p=0,014). Sonuç: Araştırmamız, yüksek zonulin seviyelerinin DR gelişiminde, özellikle de proliferatif evreye geçiş de önemli bir rolü olabileceğini göstermiştir. Bu, BG’nin düzenlenmesinin DR tedavisinde hedeflerden biri olabileceğini düşündürmektedir. Öbiyotik barsak mikrobiyotası ve BG’nin DR ile doğrudan bir ilişkisi olup olmadığını belirlemek için daha fazla çalışmaya ihtiyaç vardır.

Objectives: Increased intestinal permeability (IP) and gut microbiota dysbiosis have been implicated in low-grade chronic inflammation, which is an important factor in the pathogenesis of diabetic retinopathy (DR). This study aims to demonstrate the relationship between the IP biomarker zonulin and DR in patients with type 2 diabetes mellitus (T2DM). Materials and Methods: This study was conducted with a total of 89 T2DM patients, including 33 non-DR, 28 with nonproliferative DR (NPDR), and 28 with proliferative DR (PDR), and 32 healthy controls. Zonulin levels were determined from blood samples using an enzyme-linked immunosorbent assay kit. Results: There was no difference between the four groups in terms of age (p=0.236), gender (p=0.952), and body mass index (p=0.134) of the participants. Zonulin levels were significantly higher in the PDR group compared to the other three groups, as well as in the non-DR and NPDR groups compared to the control group. In multivariate logistic regression analysis, zonulin was found to be an independent predictor of DR (odds ratio: 1,781, 95% confidence interval: 1,122-2,829, p=0.014). Conclusion: Our study showed that elevated zonulin levels may play a significant role in the development of DR, particularly during the transition to the proliferative stage. This suggests that regulation of IP could be one of the targets of DR treatment. More studies are needed to determine whether a eubiotic gut microbiota and IP have a direct relationship with DR